MİNİK PENCEREMDEN JAPONYA

İlk olarak minik penceremden Japonya nasıldı onu anlatmak istiyorum. 90’lı yıllarda hepimizin severek izlediği Barış Abi (Barış MANÇO) ile tanıdım Japonya’yı. Gerek belgeselleriyle gerekse Japonca verdiği konserlerle içten içe tanıtıyordu bize bu güzel insanları.Hayal meyal hatırlıyorum ellerinde Türk bayraklarıyla “Kara Sevda”yı söyleyen Japonları…  Ama hiç unutmadığım bir şey var : “Nane limon kabuğu” bu şarkının  Japonca sözleri benim ilk öğrendiğim Japonca kelimelerdir. “– Minto toremon nokava , – o daijini , – arigatou , – dou itashimashite ”  ha ha ha hapşuuu diye devam eden bu esprili şarkıyı unutmamak mümkün mü?

Çok severek izlediğim çizgi filmlerin kahramanlarıda minik penceremden japonya’nın en önemli unsurudur. Okuldan koşarak gelip “Kaptan Tsubasa’nın maç yaparken uçuşan saçlarını izlemek,gol attıktan sonra büyüyen gözlerinin biraz daha büyürse patlayacağını düşünmek, yetimhanede büyüyen “Şeker Kız Candy”nin çektiği sıkıntılar ve sevdiği çocukla mutlu olmaya çalışırken araya giren kötü kalpli Elisanın candy’e yaptıkları ne büyük bir olaydı çocuk aklımda.O günleri hatırlamak bile yüzümde tatlı bir gülümseme yaratmaya yetiyor 🙂  Bu çizgi filmlerin sonunda çıkan yazılar ne garip öyle diye düşünürken şimdi anladımki onlar hiragana,katagana yada kanji karakterler ile oluşan kelimelerdi.

İlkokul 5. Sınıfta judo takımına girdim ve Penceremden Japonya biraz daha şekillenmeye başladı.İlk öğrendiğim kanjiler: JUU”(Kibar,nazik) ,  “DOU”(Yol,öğreti) kanjileri  “Nezaket Yolu” anlamına geliyor ve “ Uyum yolu” , “esneklik yolu” olarakta adlandırıldığını öğrendim. İşte bu nazik insanlar dövüş sanatını bile karşısındakini incitmeden yapıyordu. Son derece hoşgörülü ve tevazu sahibi bu insanlara HAYRAN olmamak elde değildi…(kandou sezu ni wa iraremasen)